Ingrijpen

Zo’n 20 jaar geleden besloten mijn vriend (huidige man) en ik samen te gaan wonen in Den Haag. Het was een portiekwoning waarvan de verdieping was opgesplitst in 2 delen. Wij bewoonden het achterste gedeelte van het huis, iemand anders het voorste gedeelte. Na enige tijd kregen wij nieuwe buren, ook een stel. Voorheen liet ik mijn deur van het slot af, ik zag geen reden die op slot te doen. Maar met de nieuwe buren werd dat anders. Na de eerste woordenwisseling die ik opving, deed ik direct de deur op het slot. Ik was alleen thuis en schrok mij rot. Wat volgde was een zeer regelmatig terugkerend voornamelijk nachtelijk ritueel. Dat verliep meestal zo: Eerst klapte de deur om een uur of 3 in de nacht hard in het slot, daarna kwamen de voetstappen de trappen op, bij aankomst begon ie met zijn dronken hoofd te schelden tegen zijn vriendin, waarbij de scheldwoorden er niet om logen. Ik zal ze hier niet herhalen, omdat het echt niet tot mijn taalgebruik behoort. Vervolgens lag ik vaak gespannen te luisteren naar de de fysieke geweldpleging die volgde. Wat zich precies afspeelde weet ik niet, maar het leek alsof ze achterelkaar aan rondjes aan het rennen waren al scheldend tegen elkaar. Afijn, alles in mij zei: dat is niet pluis daar. Maar wat doe je er vervolgens mee? We hadden geen contact en had ook niet de behoefte die met hen aan te gaan. Ik heb vaak getwijfeld of ik een gesprek zou aanroeren, maar het voelde alsof ik mijzelf dan ook in gevaar zou brengen. Zo’n ruziesusser die zelf de dupe wordt, omdat de boosheid en agressiviteit zich opeens tegen jezelf gaat keren. Het leek mij geen goed idee. Onze ruimtes werden slechts gescheiden door een dun gipsen wandje. En ook de deur was niet veel bijzonders. Dus ik heb het erbij gelaten. Het ergste moment was voor mij een bericht van De Blije Doos, waaruit ik kon opmaken dat ze zwanger was. Het enige wat ik dacht was: arm schepsel. Je komt niet in een warm nest terecht en hoe zal het vervolgens jou vergaan?

Nu zag ik gisteravond Ellie Lust (politiewoordvoeder) en Mijnheer Van der Laan (burgemeester Amsterdam) praten bij RTL Late Night over hun aanpak. Met de boodschap, dat wij waakzame burgers vaker aan de bel zouden moeten trekken bij vermoeden van mishandeling, zodat de politie langs zou kunnen gaan om een laagdrempelig gesprek te voeren. Dat melden daar heb ik niet zo’n moeite mee, maar op de een of andere manier heb ik toch geen vertrouwen in de aanpak. Er wordt te vaak geen actie ondernomen, simpelweg omdat er eerst iets concreets gebeuren moet voordat de politie kan ingrijpen. Om dit echt anders aan te pakken is iets nieuws nodig. Daar ben ik het wel mee eens. Je kunt gesprekken voeren met jongeren tussen de 14 en 18 jaar (op scholen?) waarbij er gesproken wordt over agressiviteit en weerbaarheid. Waarbij je jongeren aanmoedigd zelf stappen te ondernemen wanneer zij te maken hebben met geweld thuis. Biedt veiligheid en leer hen wat te doen in de onveilige situatie en wat vooral niet. En ook wat ze kunnen doen als ze hetzelfde gedrag tegenkomen bij zichzelf, misschien wel jaren later in stress situaties. Dat ze dan zo moedig zijn zelf aan de bel te trekken voor behandeling.

Dus ja laten wij waakzaam zijn en er eerder met elkaar over praten en aan de bel trekken. Maar wanneer je echt resultaat wilt boeken dan zullen we ook echt iets anders moeten doen dan we tot nu toe gedaan hebben, want kennelijk heeft dat tot nu toe niet voldoende geholpen.