Karaktereigenschap
Ontwikkel je een karaktereigenschap of wordt je ermee geboren?
Waar ik ook sta, mijn dochter komt achter mij aan. Of ze valt mijn zoon lastig. Mam, kijk eens deze kan ik al kopen. Ik heb zoveel spaargeld en ik krijg nog zoveel van jou, dus dat kan wel. Kijk, welke zal ik doen, de 5s, SE of de 6? Is 16 GB te weinig? De ene na de andere telefoon vliegt mij om mijn oren en ik merk dat ik er niet naar luisteren wil. Ze is pas 11 jaar oud!
Nog geen 7 maanden geleden moest er een telefoon komen voor het familieweekend, anders hoorde zij er echt niet bij. Dus samen met haar vader van haar eigen geld een telefoon uitgezocht, een Huawei. Nu zou je denken dat hij inmiddels geleerd zou hebben van kind nr. 1, die als eerste een Samsung Young kreeg. Niet het nieuwste model, maar eentje die natuurlijk net iets goedkoper was. En dus ook sneller uit de gratie. Na een jaar was het toestel niet meer interessant en moest er een nieuwe komen. Eerst een Samsung S4 mini, maar die kreeg een onherstelbare barst, dus nu is er de Samsung Note, van zijn eigen geld. Als echte puber besteedt hij minstens 12 uur per dag aan zijn mobiel. En je hoort hem niet klagen, een prima toestelletje. Maar vaderlief heeft dezelfde fout gemaakt bij kind nr. 2. Het huidige toestel is te langzaam, heeft te weinig geheugen, applicaties kunnen niet gedownload worden en is vooral niet stoer genoeg.
Je begrijpt het al, ze heeft een nieuwe op het oog en het moet een i-phone worden. En ik weet niet wat het is met haar, maar ze is nogal aanhoudend. Ze staat ermee op en gaat ermee naar bed. Niet te stoppen. Iedere dag weer dezelfde vragen. Dezelfde mededelingen over hoeveel geld ze al heeft. De belofte dat ze werk zal verrichten in ruil voor wat geld. Hoeveel ze nu nog nodig heeft om zo snel mogelijk de telefoon aan te schaffen. De vluchtige blikken die ik wierp op haar ipad (jaaaa, die heeft ze ook al en je snapt het al, aanhoudend om gezeurd voor haar verjaardag!) lieten mij zien dat ze steeds naar tweedehands modellen keek. Niets mis met tweedehands spullen, maar een telefoon lijkt mij nieuw beter. Ik ben een halfuurtje met haar gaan zitten en heb de toestellen en prijzen even op een rijtje gezet voor haar. Nu dacht ik, dat schrikt haar wel af. Maar nee hoor, ze zag al de oplossing voor tekortkoming…ze gaat haar partijtje nog vieren!
Afijn, ik vroeg mij af of ze deze karaktereigenschap ‘niet rusten totdat ze heeft wat ze wil’ al heeft vanaf haar geboorte. De laatste tijd valt het gewoon enorm op. Heeft ze iets in haar hoofd dan moet ze het gewoon hebben. Ik denk aan haar huilbuien als baby en peuter en constateer dat er toen al iets van die aanhoudendheid was. Ze stopte pas met huilen als ik haar oppakte en het was pas goed als ze naast mij in bed lag. Hoe vaak ik ook geprobeerd heb haar een paar nachten te negeren, ik kwam er niet doorheen bij haar. Dan werd ze ineens ziek en begon de ellende weer van vooraf aan. Als peuter/kleuter herinner ik mij haar eigenwijsheid. Ik hoefde haar niet te vertellen wat ze aan moest trekken, dus ontwikkelde ik de stijl van keuze. 3 shirtjes,3 rokjes, 3 maillots. En steevast koos ze net een andere combinatie dan ik zou doen. En ze was onvermurmbaar. Ik moest er ook wel om lachen en heb mij altijd voorgehouden dat deze eigenschap haar later vast enorm van pas komt, maar dat het voor ons ouders nu een beetje afzien is. Bovendien ontwikkelde ze een bijzonder eigenzinnige stijl.
Maar ja, nu zit ik met de vraag. Is het een aangeboren karaktereigenschap of hebben wij haar zo gemaakt? Ik geloof het allerliefste in het eerste. En totdat het tegendeel bewezen is doe ik dat maar. En over twintig jaar weten wij waarschijnlijk beter!
