Help, het is weer Kerst!

Afgelopen zaterdagavond hadden mijn man en ik het jaarlijkse kerstdiner van zijn werk, inclusief partners. Ik vind het nog altijd bijzonder sfeervol en waardevol dat ze dit doen. Ik heb zelf jarenlang feesten gehad van mijn werk, maar in 95% van de gevallen was dat zonder aanhang. Jammer, want zo blijft de band wat eenzijdig. Ik zie er dus echt een meerwaarde in te weten wie de collega’s van mijn man zijn. En andersom denk ik dat het leuk is te weten welke man of vrouw er bij je collega hoort.

Ook dit jaar zaten wij weer aan een hele gezellig tafel. Met collega’s waar ook ik ondertussen al een leuke band mee heb opgebouwd. Er was zoveel te bepraten dat ik wel overwogen heb tussentijds even ergens anders te gaan buurten, maar dat niet heb gedaan. Ik wilde de dynamiek aan onze tafel niet verstoren en de conversaties waren steeds interessant.

Achteraf dacht ik er nog eens over na en kwam tot de conslusie dat wij het er gemakkelijk vanaf gemaakt hadden. Door vaak bij elkaar plaats te nemen, hoe leuk ook, creëer je onbewust een subgroepje en daarmee wat afstand naar anderen toe. Persoonlijk vind ik het namelijk heel erg leuk om steeds iemand anders beter te leren kennen. Ik kan ook altijd wel onderwerpen vinden om over te praten. Werk, kinderen, huis, sport, esoterie, huisdieren, kunst; het maakt mij niet uit!

Vanochtend dacht ik aan mijn favoriete collega die ik helaas zaterdag niet gesproken heb. Een superslimme vogel, een beetje een einzelganger en single. Ik vind het juist leuk om zo iemand te betrekken in conversaties. Een beetje te prikkelen en uit te dagen. Daar ik verre van technisch ben valt er met mij daarover niet zoveel van gedachten te wisselen, dus ik gooi het altijd op de persoonlijke boeg. En ik vraag wellicht net wat langer door, of stel ‘brutalere’ vragen dan een ander. Ik hou daarvan en zo kom je meer over iemand persoonlijk te weten. Daarbij let ik er altijd op (dat gaat automatisch) dat het luchtig blijft en niet oncomfortabel.

Nu heb ik niet het overzicht welke collega’s wel of niet een partner hebben, maar ik realiseerde mij ineens dat sommigen het uitermate vervelend vinden om alleen naar dit soort etentjes te gaan.  En daardoor dit soort gelegenheden vermijden. Jammer, want je weet nooit wat het je ook kan brengen. Dus mijn verzoek aan degenen die dit lezen en de nodige (kerst)borrels of –etentjes nog voor de boeg hebben, hier alert op te zijn. Betrek degene erbij die wat onhandig en ongemakkelijk rondkijkt en maak het ze gemakkelijk. Spreek eens een collega aan die je niet kent. En wil je het gesprek beeindigen doe dit dan netjes en niet met een goedkope smoes. Je kunt iemand bedanken voor het gesprek en nog een fijne avond wensen. En aangeven dat jij je graag weer even bij je partner wilt voegen. En desnoods nodig je de persoon uit om daar ook even heen te lopen!

Ik wens een ieder mooie ontmoetingen en een sfeervolle kerst. Cheers!